در گفت وگو با هوا فضا اعلام شد
اثرات تخریبی تعدادی از ترکیبات ضدخزه بر آبزیان
هوا فضا: مطالعات پژوهشگران حوزه اقیانوس شناسی نشان میدهد میزان سمیت تعدادی از ترکیبات ضد خزه به اندازه ای است که مصرف جهانی ترکیبات قلع دار که به عنوان زیست کُش ها در سیستم های ضدخزه کشتی به کار می رود، از اول ژانویه 2008 کاملا ممنوع گردید و در صورتیکه میزان مصرف دو نوع از ترکیبات در ایران کمتر از میانگین جهانی است، این پژوهشگران بر مطالعات بیشتر بر روی سایر ترکیبات ضد خزه به کار رفته در بدنه کشتی ها تاکید دارند.
همیرا آگاه، عضو هیات علمی پژوهشگاه ملی اقیانوس شناسی و علوم جوی در گفت و گو با ایسنا، با اشاره به مطالعات اخیر خود با عنوان "پدیده فولینگ و ضرورت کنترل غلظت ترکیبات سمی ضد خزه (آنتی فولینگ) مصرفی در رنگ های دریایی در مناطق ساحلی و مناطق حساس دریایی" اظهار داشت: "بیوفولینگ" به رشد ناخواسته موجودات دریایی در اندازه های بین یک ماکرومتر تا ۱۰ سانتی متر اطلاق می شود که با چسبیدن بر سطوح و رشد و نمو بر آنها، مشکلات محیط زیستی و کاربری ایجاد می کنند.
وی اشاره کرد: این پدیده مشکلات زیادی برای اسکله ها، بدنه کشتی ها و قایق ها، تورهای پرورش ماهی در قفس، صنایع دریایی و تجهیرات اقیانوس شناسی مثل بویه ها و مورینگ ها به وجود می آورد.
آگاه با اعلان اینکه یکی از با اهمیت ترین لطمه های اقتصادی دریایی این پدیده، بحث فولینگ بر بدنه کشتی ها و تجهیزات دریانوردی است، افزود: پدیده فولینگ به جز اتلاف زمان و ایجاد خوردگی در تاسیسات و کشتی ها، می تواند سرعت کشتی را تا ۱۰ برابر کاهش داده و مصرف سوخت را افزایش دهد.
بگفته این محقق اهمیت اقتصادی این پدیده در حدی است که سالانه در سراسر جهان بیش از میلیاردها دلار صرف مقابله با بیوفولینگ می شود.
عضو هیات علمی پژوهشگاه ملی اقیانوس شناسی و علوم جوی، اشاره کرد: برای جلوگیری از لطمه های اقتصادی به تاسیسات دریایی، عموما بدنه کشتی ها (از محل آبخور به پایین) و تاسیسات دریایی با رنگ های دریایی حاوی ترکیباتی ضد خزه، پوشش داده می شود.
وی افزود: هر چند این ترکیبات (ترکیبات سمی ضد خزه) با نشت کنترل شده از رنگ دریایی موجب مسمومیت موجودات دریایی به ویژه موجوداتی که قابلیت بیوفولینگ دارند، شده و بروز پدیده فولینگ را کند و آهسته کرده و از شدت خسارات اقتصادی می کاهند، ولی برای صیانت از محیط زیست دریایی و ثروت طبیعی زیستی لازم است تا میزان و نوع این ترکیبات سمی در آب های هر کشور و به ویژه در آب های ساحلی و کم عمق کنترل شوند؛ چونکه اثرات محیط زیستی زیست کُش ها در بعضی مناطق مانند تفرجگاه ها، بنادر، آب های ساحلی، مناطق پهلوگیری و زمین گیری کشتی ها، می تواند بیش از اثرات منفی آنها در لابراتوار باشد.
آگاه تصریح کرد: در بررسی تاریخچه پوشش های ضد خزه، استفاده از آرسنیک و جیوه در قرون گذشته، مصرف اکسیدهای مس، آهن یا روی در قرون اخیر و نیز مصرف ترکیبات بیوساید (زیست کش) مانند ترکیبات آلی قلع/ ایرگارول(tributyltin (TBT)، Diuron، Irgarol ۱۰۵۱) و سایر ترکیبات سمی که برکفزیان به ویژه بر شکم اختتام (gastropods) اثرات سمی دارند، جلب توجه می کند.
این محقق حوزه اقیانوس شناسی دراین زمینه توضیح داد: سمیت تعدادی از این ترکیبات مانند تری بوتیل قلع (TBT) در حدی است که حتی غلظت هایی در حد ۲۰ نانوگرم TBT بر لیتر آب دریا، می تواند خسارات غیر قابل جبران (بروز imposex) بر برخی دو کفه ای ها بر جای بگذارد؛ بدین جهت اهمیت کنترل این ترکیبات در حدی شد که در نوامبر ۱۹۹۹، سازمان جهانی دریانوردی (IMO) طی قطعنامه ای از MEPC درخواست نمود که مصرف جهانی ترکیبات قلع دار که به عنوان زیست کُش ها در سیستم های ضدخزه کشتی بکار می روند، تا اول ژانویه ۲۰۰۸ کاملا ممنوع شود.
آگاه اظهار نمود: بعد از ممنوعیت "تری بوتیل قلع"، صنایع دریایی به مصرف رنگ های دریایی که حاوی سایر ترکیبات ضد خزه بودند مانند "Diuron، Irgarol ۱۰۵۱" روی آوردند، اما دیری نپایید که اثرات مخرب این ترکیبات نیز گزارش شد. محدوده کمترین حد اثر (ERL) ایرگارول در آب (۲۴ ng /L) و رسوب (۱.۴ ng/g) است (Wezel and Vlaardingen، ۲۰۰۴). باتوجه به سمی بودن این دو ترکیب، کشورهای "انگلیس"، "دانمارک"، "سوئد" و "هلند" مصرف آنها را ممنوع اعلام نمودند.
وی اشاره کرد: اهمیت سمیت ترکیبات ضد خزه در حدی است که اکنون کنترل آلاینده های فوق و صیانت از محیط زیست دریایی در مقابل این آلاینده ها، یکی از دستورکارهای IMO شمرده می شود.
آگاه اضافه کرد: با وجود سمیت بالای این ترکیبات که در دسته آلاینده های نوپدید دسته بندی شده اند، ولی تا کنون مطالعات اندکی در کشور انجام شده است؛ بدین جهت در امتداد پایش آب های کشور و کسب اطلاع از نوع مواد ضد خزه مصرفی در کشتی های ورودی به آب های کشور و نیز کنترل میزان ورود این ترکیبات سمی به زیستگاه های کم عمق، "صالح" و همکارانش (۲۰۱۶) مطالعه ای بر "ایرگارول ۱۰۵۱" و "دیورون" در آب های بنادر بوشهر انجام دادند.
عضو هیات علمی پژوهشگاه ملی اقیانوس شناسی و علوم جوی، افزود: آنها غلظت های ارگارول ۱۰۵۱ و دیورون در آب را کمتر از حد تشخیص دستگاه آنالیز ( ۶۳.۴ و ۲۹.۱ نانوگرم بر لیتر) اعلام نمودند. حداکثر غلظت ارگارول ۱۰۵۱ در رسوب، ۳۵.۴ نانوگرم بر گرم وزن خشک در ایستگاه بندرگاه بوشهر تشخیص داده شد.
آگاه افزود: مقایسه نتایج این تحقیق با نتایج تحقیقات سایر پژوهشگران نشان داد که غلظت های اندازه گیری شده این دو ترکیب سمی ضد خزه کمتراز میانگین غلظت های جهانی گزارش شده بود. این نتیجه نشان دهنده ضرورت تعیین غلظت سایر ترکیبات ضد خزه سمی مانند تری بوتیل قلع در آب و رسوبات و آبزیان مناطق ساحلی و به ویژه در مناطق حساس دریایی مجاور بندگاه ها است.
وی اشاره کرد: برای اعمال دقیق برنامه های مدیریت و صیانت از ثروت زیستی آب های کشور، لازم است تا از نوع آلاینده های سمی ورودی به بنادر جنوبی و میزان تجمع آنها اطلاع حاصل شود. پژوهشگاه ملی اقیانوس شناسی و علوم جوی با داشتن امکانات و تجارب کافی برای کارهای میدانی و نیز برخورداری از لابراتوار های مجهز و متخصصین در امور مختلف آلودگی و زیستی، از توانایی کافی برای پایش آلودگی های دریایی و مخاطرات زیستی بهره مند است.
منبع: aero-space.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب